Η τέχνη της βυρσοδεψίας ουσιαστικά αποτελεί την τέχνη κατεργασίας του δέρματος. Η βιοτεχνία της βυρσοδεψίας αναπτύχθηκε στο νησί της Λέσβου κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη λεσβιακά δέρματα ή δέρματα που εισάγονταν στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τη Νότιο Αμερική ή την Αφρική. Τα μεγαλύτερα βυρσοδεψία της Λέσβου ήταν στη πόλη της Μυτιλήνης, στη θέση Ταμπάκικα στο Βόρειο Λιμάνι, στο Πλωμάρι καθώς και στο Πέραμα της Γέρας, όπου στα τέλη του 19ου αιώνα χτίστηκε ένα από τα μεγαλύτερα βυρσοδεψία των Βαλκανίων. Τα βυρσοδεψεία χτίζονταν πάντα δίπλα στην θάλασσα όπου προμηθεύονταν νερό και αλάτι που ήταν απαραίτητα για την επεξεργασία του δέρματος. Το 1913 λειτουργούσαν στη Λέσβο 20 μεγάλα βυρσοδεψεία, τα οποία το 1921 μειώθηκαν σε 14. Η φθίνουσα πορεία συνεχίστηκε τα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι το 1990, οπότε σταμάτησε να λειτουργεί και το τελευταίο μεγάλο βυρσοδεψείο στο Πέραμα της Γέρας.