Υφάντρα

Η υφαντική αποτελούσε μια από τις πρωταρχικές γυναικείες ασχολίες και ήταν κυρίως οικιακή απασχόληση. Ο αργαλειός υπήρχε σε πολλά σπίτια και τα κορίτσια με την καθοδήγηση της μητέρας τους ύφαιναν όλα τα είδη της καθημερινής ενδυμασίας, εσώρουχα, μαξιλάρια, κλινοσκεπάσματα ακόμη και τα προικιά τους. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν για να υφάνουν ήταν το μαλλί προβάτου, το τοπικό βαμβάκι, το λινάρι ακόμη και το μετάξι το οποίο καλλιεργούνταν από τις ίδιες μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα. Η κατασκευή των νημάτων, το λανάρισμα, το γνέσιμο, το κλώσιμο, αλλά και η εργασία στον αργαλειό, απαιτούσαν πολύ χρόνο γι’ αυτό και οι περισσότερες γυναίκες, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές συνήθιζαν να ασχολούνται με την υφαντική την άνοιξη και το καλοκαίρι, όταν τελείωνε η απασχόλησή τους στο «μάζωμα» της ελιάς. Μέχρι σήμερα η παραδοσιακή υφαντική διασώζεται από παλιές έμπειρες υφάντρες σε πολλούς αγροτικούς οικισμούς της Λέσβου, όπως στην Αγιάσο, στον Ασώματο, στην Πηγή, στη Λαφιώνα, στην Άγρα και αλλού.